Blog uit 2010 maar nog steeds actueel. Aanleiding is een artikel waarin wordt gesteld dat het de zorgsector ondanks maatschappelijke kritiek nog niet gelukt is om salarissen van bestuurders te beteugelen. Als voorbeeld van veelverdieners worden genoemd: Wander Blaauw (Zorggroep Noorderbreedte, €367.000), Emile Lohman (UMC St Radboud, €365.000) en Aysel Erdubak (Slotervaart Ziekenhuis, €450.000). Leo Schoots, tot voor kort actief binnen het Albert Schweitzer Ziekenhuis, is de duurste interimmer (€640.000).

Veranderen
Is er een verband tussen het soort ziekenhuis en de aangestelde bestuurder? Van de innovatieve Zorggroep Noorderbreedte weten we dat deze een enorm adherentiegebied bestrijkt, inclusief de eilanden. Het UMC St Radboud maakt met Emile Lohman een grote reorganisatie door met als beoogd resultaat een bedrijfsmatig ingerichte- en concurrerende organisatie. Tot slot het Slotervaart Ziekenhuis, dat een transformatie doormaakt van een zwaar verlieslijdende zorgverlener tot een renderende instelling. Het verband? Al deze organisaties staan onder druk en moeten een omslag maken willen ze ‘gezond’ blijven en/of worden.

Topcoach nodig
De discussie omtrent de bestuurdersbeloningen maakte ik zelf voor het eerst mee in 2005 toen ik actief was binnen het Diakonessenhuis in Utrecht. Het televisieprogramma NOVA kwam met het verzoek toelichting te verschaffen over de beloning aan de interim bestuurder Ad Huijsmans. De toenmalige voorzitter van de Raad van Toezicht, de heer Grobbee, gaf in zijn persbericht aan dat het ziekenhuis in zwaar weer verkeerde en een topbestuurder nodig had. Hij maakte de vergelijking met een topcoach in het betaald voetbal: ‘Als je als team echt wilt winnen, moet je bereid zijn voor de beste coach een topsalaris te betalen’. Het Diakonessenhuis Utrecht had in 2004 die topcoach nodig om het negatieve bedrijfsresultaat om te buigen van €1,6 mln. negatief naar €2,3 mln. positief.

Zakkenvullers
Weet u wat duur is? Bestuurders die een vergoeding ontvangen binnen de norm en daarvoor nooit hun nek zullen uitsteken, geen risico’s nemen en dus nooit veranderingen zullen doorvoeren. Deze bestuurders zorgen ervoor dat de zorg nooit verandert en dat marktwerking een illusie blijft. Het tempo en de complexiteit van veranderingen in de zorg vragen om sterke bestuurders. Deze zijn schaars en dus kostbaar. Emile Lohman, Aysel Erbudak en bestuurders die zich aangesproken voelen: ga zo door, durf te veranderen!