December 2010

Specialisten in loondienst verdienen ongeveer 160.000 euro bruto per jaar, voor vrijgevestigde specialisten is het norminkomen vastgesteld op ongeveer 215.000 euro. Daarvan moeten de vrijgevestigde specialisten ook hun praktijkkosten betalen. Omstreeks 2005 – toen de DBC-systematiek werd ingevoerd – is het honorarium van specialisten gekoppeld aan normtijden per Diagnose Behandel Combinatie (DBC). Hierdoor moest de bekostiging van de gezondheidszorg goedkoper worden.

Dit idee bleek in de praktijk anders uit te pakken. De normtijden werden te hoog vastgesteld, waardoor specialisten soms een veelvoud van het norminkomen gingen verdienen. Een effect van de voorgestelde wetswijziging van Klink is dat de vrij gevestigde medisch specialist verdwijnt. Die gaat van een vrij gevestigde rol naar een dienstverband, om de kosten die de specialisten nu bij verzekeraars in rekening brengen onder controle te krijgen.

Frustratie
Veel medisch specialisten hebben 7 oktober 2010 actie gevoerd tegen de voorgestelde wetswijziging van Klink. De actievoerders hielden een zondagsdienst aan. Volgens de Orde van Medisch Specialisten was dit nodig om de minister ervan te overtuigen dat de wetswijziging grote gevolgen zal hebben voor de kwaliteit van de gezondheidszorg. Ook ik heb aan de landelijke artsenstaking meegedaan. Niet omdat ik een oordeel heb over hoeveel specialisten mogen verdienen, maar omdat ik specialisten bij hun DBC-administratie heb begeleid.
Ik heb met veel artsen gesproken en één ding viel mij op, namelijk dat geen enkele specialist het eventuele nadelige effect voor zichzelf had doorgerekend. De frustratie zat vooral in het feit dat specialisten bang zijn bemoeienis te krijgen van hun raad van bestuur betreffende het toepassen van de beste medische zorg. Ook zijn ze bang de vrijheid van ondernemen te verliezen en minder flexibel te worden.

Topprestaties belonen
De artsen die ik ken, werken met passie en gedrevenheid. Ze willen de beste zorg leveren en hebben daarin een gezonde ondernemersambitie. De gemiddelde arts studeert dertien jaar om op het gewenste niveau te komen. Hij werkt dagelijks veel meer dan acht uur. Onlangs zei een medewerker van Chirurgie tegen mij: ‘Onze neurochirurg opereert regelmatig meer dan tien uur, waarbij op de millimeter wordt gewerkt.’ Specialisten hebben dus enorm veel verantwoordelijkheid: een kleine fout kan immers een mensenleven kosten.
Een voetballer traint dagelijks een paar uur om één à twee keer per week een topprestatie te leveren. Als een voetballer een fout maakt, dan krijgt hij vooral slechte kritieken. Een arts moet dagelijks topprestaties leveren en kan zich al helemaal geen fouten permitteren. Toch verdient een profvoetballer het veelvoudige van het salaris van een arts. Ondanks hun salaris hebben ze gelukkig één ding gemeen: ze zijn beide bezig met hun passie. Dat mag toch beloond worden?